… trzeba odsunąć kamień, którym zamknęliśmy wejście do naszego serca

Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena poszła do grobowca wcześnie, gdy jeszcze było ciemno, i zobaczyła, że kamień jest od grobowca odsunięty. Pobiegła zatem i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus lubił, i powiedziała im: „Zabrali Pana z grobowca i nie wiemy, gdzie Go złożyli”. Wyszedł więc Piotr i ten drugi uczeń i udali się do grobowca. Obaj biegli razem. Ten jednak drugi uczeń pobiegł szybciej niż Piotr i pierwszy przybył do grobowca. Pochylił się i zobaczył leżące płócienne pasy, jednak nie wszedł tam. Nadszedł potem Szymon Piotr, który za nim podążał. Wszedł on do grobowca i obejrzał leżące płócienne pasy oraz chustę, która była na Jego głowie. Była ona nie razem z płóciennymi pasami, lecz leżała osobno, zwinięta, w jednym miejscu. Dopiero wówczas wszedł także ten drugi uczeń, ten, który pierwszy przybył do grobowca. Zobaczył i uwierzył. Bo dotąd jeszcze nie rozumieli Pisma, że trzeba, aby On zmartwychwstał. J (20, 1-9)

Pusty grób staje się obwieszczeniem nowego życia, pierwszym zwiastunem klęski poniesionej przez śmierć. To również istotny znak tego, że Chrystus zmartwychwstał. Czy jednak w głębi serca wierzysz w zmartwychwstanie? Czy naprawę wierzysz, że Jezus zwyciężył śmierć, przeszedł od ciemności do światła, a dzięki temu pokonał w Tobie to, co słabe i grzeszne oraz uczynił Cię świadkiem miłości, która przemienia świat?

Czy kiedykolwiek się nad tym zastanawiałeś, próbowałeś zgłębić tę prawdę? Może Święto ZMARTWYCHWSTANIA to dla Ciebie tradycyjne przekonanie, coroczny zwyczaj, kolejna rodzinna uroczystość, przyzwyczajenie… Spójrz na swoją wiarę – czy nie jest ona schematyczna, a przez to złudna?